Se tivera que resumir nunha palabra os tropezos do camiño na miña vida sería "Decepción".
Sí, Decepción. Unha detrás de outra. E no fondo sei que a culpa é miña, porque hai algo que non está ben en min, algo que asusta, algo roto.
Cada vez que o meu corazón sinte o calor doutra presencia, cada vez que me ilusiono porque o entendemento ca outra parte chega a ser perfecto, aparece a Nada.
De súpeto, sen avisar, todo cae ao meu redor. Dun día para outro, a outra parte esfúmase pensando que os danos non existen, que as feridas son meras ilusións.
E quedo ante o Universo como unha simple iñorante.
E, ante o Universo, afúndome sen remedio nas profundas e oscuras tebras desa outra parte de min.
Querida Clavecinista... No podemos dejar que nos asuste la nada. De la Nada venimos, y a la Nada volvemos. Pero en la nada está el Todo, y en el Todo está la infinitud... Y es en esa infinitud donde nos encontramos todos: aquellos que te queremos, los que no lo hacen, los que no te conocen aún, y los que nunca te conocerán... Dentro de la infinitud del Todo, perdida en medio de la Nada. No te asustes de Nada.
ResponderEliminarAdoro as túas pequenas reflexións! Bueno, xa sabes que te adoro a ti en conxunto jajaja <3
ResponderEliminar