Os minutos non pasaban...
As horas arrastrábanse lentas e con preguiza, envolvéndose na lonxitude do tempo. O reloxo do meu cuarto, sumido nas tebras, ficaba quedo. As súas mans quedaran cruzadas naquel intre cheo de ledicia do que eu non quería saír.
Deleitábame unha e outra vez na túa lembranza: os teus ollos, os teus beizos, os teus aloumiños cheos de soidade, unha soidade que pretendía estar acompañada.
Pero todo o bo esfúmase; todo o que eu quería non tiña dereito a ser: porque eu son pecado, porque son o tempo mesmo, porque os propios Deuses non poden permitir que o que foi creado para facer o Mal sexa capaz de guiar a súa alma no Ben.
Coelum non animum mutant qui trans mare currunt.
No hay comentarios:
Publicar un comentario